عکس از ۳ مفصل ران و زانو و مچ پا|عکس از مفاصل بدن انسان|عکس مفصل

عکس از ۳ مفصل ران و زانو و مچ پا

 رادیوگرافی ایستاده تمام قد در یک برجستگی قدامی خلفی ابزار اولیه برای تعیین و اندازه گیری هم ترازی اندام با تعریف محورهای فیزیولوژیکی و زوایای مکانیکی و آناتومیک اندام تحتانی است.

اگر سوالی در مورد رادیولوژی یا سونوگرافی دارید ویا پزشک برایتان رادیولوژی یا سونوگرافی تجویز کرده است

می توانید با ما در مرکز سونوگرافی و رادیولوژی الوند تماس بگیرید.

رادیوگرافی

تراز اندام تحتانی را می توان با تکنیک های رادیوگرافی استاندارد ارزیابی کرد. با این حال، محورهای مکانیکی و آناتومیک اندام تحتانی تنها در صورتی دقیق ارزیابی می شوند که موقعیت مچ پا و لگن مشخص باشد. نماهای ایستاده امکان ارزیابی وضعیت محفظه های زانو تیبیوفمورال از جمله فضای مفصل را فراهم می کند. برای ارزیابی مفصل پاتلوفمورال از نمای افق یا Merchant استفاده می شود. با این حال، توموگرافی کامپیوتری  (CT) و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)  می‌توانند اطلاعات دقیق‌تری ارائه دهند. تعریف تراز طبیعی اندام انسان و ناهماهنگی از آمار فرموله شده است. بدين ترتيب بدشکلي اندام تحتاني به عنوان انحراف از محورهاي فيزيولوژيکي تعريف مي شود. ناهنجاری های تراز اندام ممکن است یک علت مادرزادی یا ساختاری داشته باشد. در دوران کودکی ممکن است به دلیل اختلال رشد با بسته شدن زودرس صفحه اپی فیزیال باشد. آنها همچنین با تروما، اختلالات متابولیک مانند راشیتیسم یا استئوپاتی مانند استئوپاتی کلیوی مرتبط هستند. میوپاتی های سیستمیک یا آسیب شناسی عصبی نیز ممکن است مرتبط باشند.

بدشکلی های پس از سانحه ممکن است پس از بهبود شکستگی فلورید رخ دهد. علل دیگر ممکن است مربوط به استئونکروز زانو، تومورها، آرتریت روماتوئید و آسیب ثانویه به غضروف باشد که به دنبال برداشتن منیسک اصلی رخ می دهد. نتیجه نهایی انحراف ثانویه محور مکانیکی اندام تحتانی است.

تعریف و اندازه گیری تراز اندام

رادیوگرافی ایستاده تمام قد طرح ریزی قدامی خلفی  (AP) ابزار اولیه برای ارزیابی هم ترازی اندام تحتانی است. هم ترازی اندام تحتانی با رادیوگرافی در پروژکشن AP با یک پرتو اشعه ایکس متمرکز به صورت افقی از مفصل ران، زانو و مچ پا در حالی که سوژه به صورت عمودی برای تحمل وزن بدن ایستاده است، به بهترین وجه ارزیابی می شود.

کشکک باید در برجستگی قدامی خلفی با مرکز کندیل های فمورال در یک راستا قرار گیرد. برای دستیابی به این موقعیت، چرخش جانبی 8-10 درجه پاها به طور کلاسیک مورد نیاز است با این حال، برخی از موقعیت ها، همانطور که در ناهنجاری های پیچشی دیده می شود، باعث میانی شدن یا جانبی شدن کشکک می شود. در این موارد، موقعیت صحیح از طریق چرخش داخلی یا خارجی ساق پا به دست می آید تا زمانی که کشکک در میان کندیل های فمورال قرار گیرد.

انجام اشعه ایکس تحمل وزن کل اندام تحتانی برای ارزیابی محور الزامی است. محور مکانیکی تعریف شده توسط خط هیپ-زانو-مچ پا در یک رادیوگرافی ایستاده تمام قد در برجستگی قدامی خلفی اندازه گیری می شود. این یک استاندارد طلایی در نظر گرفته می‌شود زیرا امکان اندازه‌گیری دقیق و دقیق زاویه تیبیوفمورال مکانیکی و ارزیابی ناهنجاری‌های اندام را فراهم می‌کند. با این حال، در عمل عمومی، هم ترازی اغلب با استفاده از زاویه تیبیوفمورال آناتومیک در اشعه ایکس متحمل وزن قدامی خلفی به طور نادرست تخمین زده می شود که در نهایت باعث عدم دقت در برنامه ریزی عمل می شود.

هنگامی که از اشعه ایکس با تحمل وزن استاندارد برای محاسبه تراز استفاده می شود، زاویه تخمین زده شده روی اشعه ایکس، زاویه آناتومیک تیبیوفمورال یا زاویه استخوان ران-شفت- تیبیا-شفت FS-TS) ) نامیده می شود. این زاویه با یک خط از مرکز شفت پروگزیمال فمورال به سمت زانو و یک خط از مرکز شفت تیبیا دیستال تا زانو مشخص می شود. برای محاسبه نقاط شفت فمور و تیبیا، معمولاً 10 سانتی‌متر از مفصل زانو اندازه‌گیری می‌شود تا قسمتی از شفت‌های استخوان بلند که معمولاً در عکس‌برداری با اشعه ایکس زانو دیده می‌شود، تنظیم شود. در تیبیا، هر دو محور آناتومیک و مکانیکی مشابه هستند.

این امکان وجود دارد که زاویه آناتومیک تیبیوفمورال تخمین درستی از زاویه مکانیکی تیبیوفمورال ایجاد نکند. زاویه آناتومیک تیبیوفمورال والگوس با افست 4-6 درجه برای افراد سالم است.

شبح دیافیز فمورال بر همبستگی بین زوایای تیبیوفمورال مکانیکی و آناتومیک تأثیر می گذارد. این همبستگی تحت تأثیر قوس جانبی فمور، قوس تیبیا و زاویه تیبیا پروگزیمال با درجه اهمیت قرار می گیرد. تخمین آناتومیک زاویه تیبیوفمورال نیز عدم دقت بیشتری را نسبت به تعیین زاویه مکانیکی تیبیوفمورال نشان می‌دهد. زمانی که محورهای آناتومیک استخوان ران و تیبیا با استفاده از فاصله کمتر یا طول کمتر در دیافیز آنها محاسبه می شود، ناسازگاری تقویت می شود. در نتیجه، به شدت توصیه می شود که زاویه آناتومیک تیبیوفمورال باید از یک رادیوگرافی تمام قد با تحمل وزن به دست آید تا تعیین صحیح تراز اندام تحتانی تضمین شود. این واقعیت برای برنامه ریزی قبل از عمل استئوتومی اطراف زانو و TKA حیاتی تر است.

محورهای مکانیکی استخوان ران و درشت نی

محورهای مکانیکی استخوان ران و تیبیا توسط نقاط مرکزی مفصل ران، زانو و مچ پا مشخص می شوند. محور مکانیکی استخوان ران با خطی از نقطه ای در مرکز سر استخوان ران تا نقطه ای در مرکز زانو مشخص می شود. مرکز سر استخوان ران را به راحتی با کشیدن چندین خط نصف کننده مطابق با قطر دور سر پیدا می کنیم. برای یافتن مرکز زانو، ممکن است از چندین نقطه استفاده شود. نقطه ای که معمولا مورد استفاده قرار می گیرد، مرکز خارهای تیبیا است.

زاویه مکانیکی تیبیوفمورال

برای اندازه گیری زاویه مکانیکی تیبیوفمورال، خطی مطابق با محور مکانیکی استخوان ران کشیده می شود تا با محور شفت تیبیا زاویه ایجاد کند. این زاویه با مقداری نشان داده می شود که سپس با زاویه فیزیولوژیکی مقایسه می شود و میزان ناهماهنگی مکانیکی را نشان می دهد.

بدشکلی های اندام تحتانی

بدشکلی اندام تحتانی به عنوان انحراف محورهای فیزیولوژیکی در صفحات فرونتال، ساژیتال یا عرضی تعریف می شود و در نهایت منجر به ناهماهنگی اندام تحتانی می شود. تغییرات گشتاور طولی فیزیولوژیکی دیافیز استخوان ران و تیبیا منجر به تغییر شکل پیچشی اندام تحتانی می شود.

استئوآرتریت: یک اختلال شایع مفصلی

استئوآرتریت یکی از شایع ترین اختلالات مفاصل است. مفاصلی که بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرند عبارتند از: ران، زانو، شانه، شست پا و پایه شست. تخریب غضروف مفصلی که منجر به استئوآرتریت می شود، می تواند به طور طبیعی در طول زمان با افزایش سن یا به عنوان یک وضعیت ثانویه به یک آسیب مرتبط مانند تروما یا استرس مکرر یا آسیب شغلی رخ دهد. تخریب غضروف مفصلی یک فرآیند تدریجی است.

یافته های تصویربرداری رادیوگرافی به مرحله OA فرد بستگی دارد. دکتری که دستور تصویربرداری را می دهد از توصیف و درجه بندی آرتروز ("محلی یا منتشر" و "خفیف، متوسط یا شدید" و غیره) برای تعیین گزینه های درمانی استفاده می کند. درمان ها شامل درمان محافظه کارانه، غیر جراحی یا جراحی است.

درمان های غیرجراحی می تواند شامل فیزیوتراپی، اصلاح فعالیت بدنی، داروهای خوراکی و یا تزریق استروئید داخل مفصلی باشد.

مقالات پیشنهادی :

بخش تخصصی تصویر برداری اطفال و نوزادان

بخش تخصصی تصویر برداری کالر داپلر

بخش تخصصی تصویر برداری زنان و پستان

بخش تخصصی تصویر برداری جنین

انواع مختلف معاینات تصویربرداری برای آرتروز چیست؟

رادیوگرافی های معمولی - معاینات معمول با اشعه ایکس

صرف نظر از مفصلی که تحت تاثیر قرار گرفته است، استئوآرتریت در رادیوگرافی های معمولی (اشعه ایکس) با ویژگی هایی که از سایر اختلالات مفصلی متمایز است، مانند آرتریت روماتوئید آشکار می شود. به طور خاص، عکس‌برداری با اشعه ایکس از مفصل مبتلا به استئوآرتریت، باریک شدن فضای بین استخوان‌های مفصل که در آن غضروف فرسوده شده است را نشان می‌دهد.

وقتی غضروف از بین می رود، استخوان به استخوان ساییده می شود. این می تواند باعث ایجاد کیست یا حفره های پر از مایع در استخوان شود که در عکسبرداری با اشعه ایکس نیز قابل مشاهده خواهد بود. بدن همچنین با اسکلروز (افزایش تراکم استخوان) پاسخ می‌دهد که در آن استخوان‌های بیشتری در جایی که غضروف قبلاً قرار داشت رشد می‌کند. سطوح مفصلی نامرتب می شوند و ممکن است استئوفیت ها (خارهای استخوانی) تشکیل شوند. برای تصویربرداری از هر مفصل، نماهای معمولی اشعه ایکس وجود دارد:

نمای قدامی خلفی AP) ) (نمای جلو به عقب)

نمای جانبی (سمت بیرونی).

یک یا دو نمای مایل (45 درجه).

به منظور تشخیص سایش زودهنگام غضروف، HSS از نماهای اشعه ایکس ویژه به جای یا علاوه بر این نماهای استاندارد استفاده می کند. این نماهای تخصصی برای افزایش حساسیت مطالعه رادیوگرافی معمولی طراحی شده اند.